Alleen maar liefde in Jakarta

Ondertussen zitten we alweer 8 dagen in Jakarta nadat we vorige week de oversteek hebben gemaakt met de ferry. Na een lange dag van 10 uur reizen, waarbij we weer geweldig zijn geholpen op het veel te volle busstation door een jongen genaamd Nelson, zijn we 's avonds eindelijk aangekomen bij de familie van Azalia. Dit is het meisje van AIESEC waar we contact mee hadden en waar we bij zouden mogen slapen. Haar familie verwelkomde ons zeer hartelijk en drukte ons meteen op het hart dat we maar net moesten doen alsof we hier thuis waren: mi casa es su casa. De avond bestond uit veel eten, een rondleiding door het immense huis en de uitleg waar alle kopjes, glazen en borden te vinden waren.

Op donderdag zijn we met het hele gezin gaan winkelen in een van de honderden gigantische shopping malls voor de Lebaran, het suikerfeest. San werd een beetje afgeleid door alle schoenen, terwijl Saar druk op zoek was naar een leuk shirt met korte mouwen en streepjes. 's Avonds hebben we het vasten gebroken in een restaurant in de shopping mall. Het was wel bijzonder om mee te maken, want we zaten al vanaf half 6 met het eten voor onze neus in het restaurant. Pas vanaf 17.54 precies, wat te zien was op de televisie (als een aftelklok), mochten we beginnen met eten. We wilden alles uit proberen, totdat we bij de 'green squid' aankwamen. Deze was toch net een level too spicy voor ons. San zat met de tranen in haar ogen tegenover de kinderen van het gezin die haar hartelijk uitlachten. De rest van ons verblijf werd er steeds gerefereerd aan deze 'squid' als er een pittigheidsgraad uitgelegd moest worden. 

Vrijdag, de dag van de Lebaran. Om half 6 ging onze wekker, zodat we ervoor konden zorgen dat we om kwart over 6 klaar stonden. Gehuld in oude Lebaran kleding van Azalia waren wij getuige van de grootste Islamitische bijeenkomst die we ooit gezien hebben. Op een zeer groot veld voerden ze gezamelijk hun gebeden uit, waarna er allerlei toespraken te horen waren. Gelukkig mochten wij doorlopen naar het huis van de tante, waar heeel erg veel lekker eten uitgestald stond. Daarbij werd ons meteen verteld, dat dit lang niet al het eten van vandaag zou zijn. Familie na familie betrad het huis om tezamen de Lebaran te vieren en elkaar te vergeven van al hun zonden van het afgelopen jaar. Het was zeer bijzonder om mee te maken hoe iedereen ons verwelkomde en zogezegd opnam in de familie. 

Na verdere uitleg van Rudi, de vader van Azalia, bleek dat het bij de Moslims als normaal wordt beschouwd om hun gasten te zien als hun eigen familie. Dat blijkt dus ook in te houden dat ze hun gasten zullen beschermen tegen ieder onheil, zelfs als dit door hun bloedeigen familie wordt veroorzaakt. 
Het is interessant voor ons om op deze manier de Islamitische cultuur op een hele andere manier te ontdekken. In Nederland staat deze cultuur niet echt positief in de belangstelling. In Indonesie komen er steeds meer achter dat de Islamitische cultuur staat voor hartelijkheid, vrijgevigheid en geborgenheid. 

Met de broer van Azalia hebben we goede gesprekken over de invulling van het geloof en over of wij geloven. In Indonesie is het namelijk verboden om atheist te zijn. Het is niet dat hij ons probeert over te halen Islamitisch te worden, en hij respecteert alle andere geloven. 

Op zaterdag gaan we met alle kinderen naar een park in het Oosten van Jakarta. Het heet Tamar Mini Indonesia Indah, Indonesie in het klein. Uit alle windstreken en eilanden van Indonesie zijn hier huizen gebouwd en is de typische klederdracht te zien. Het is een immens park en herbergt wel 17 musea, met onderwerpen uiteenlopend van Museum van Licht (hier kan Philips nog een puntje aan zuigen) tot het Museum van Reptielen. We bezoeken er zo'n 5 waarna we helemaal gesloopt zijn. 's Avonds maken we in een zogenaamde gondola een tour door de lucht om vanaf boven naar het park te kijken (hier hebben we zo'n 2 uur voor in de rij gestaan).. 

Qua ontbijt zijn we wel klaar met al die rijst, dus in de dichtsbijzijnde shopping mall halen we yoghurt en Kellogs. Een beetje Westerse keuken hier kan geen kwaad, als lunch, gebak, tien-uurtje en diner eten we toch wel rijst. 
Nadat we op zondag met de trein (het lijkt eerder op een metro) van Jakarta-Zuid naar het centrum van Jakarta zijn gereden, komen we terecht in een hele andere ambiance dan de bussiness sfeer die er heerst in het Zuiden. Hier heb je werkelijk een masker voor je gezicht nodig tegen de smog en is de armoede duidelijk zichtbaar. Op het bekendste plein van Jakarta is het fijn voor onze Hollandsche Harten om weer eens fietsen te zien. De Indonesiers bakken er natuurlijk niet zo veel van, maar dat zal onze Joop Zoetemelk roots niet deren. Het Gouverneurskantoor (uit de V.O.C. tijd!) ziet er heel erg Nederlands uit met zijn groene luiken en statige verschijning. We voelen ons alsof we 200 jaar terug in de tijd zijn, wat hadden we graag onze oma's hierbij gehad!
Tegenover het gouverneurskantoor nemen we een veel te dure koffie in het Nederlandse Cafe Batavia. De hele sfeer in het cafe straalt een roaring 20's ambiance uit. Er staan luxe fauteuils en aan de wanden hangen allerlei bekende personages uit de geschiedenis, we herkennen James Bond, Marlene Dietrich, Marilyn Monroe en vele anderen. 
Na ons verfrissende kopje koffie vertrokken we naar het Gouverneurskantoor om dat te gaan bekijken. Azalia en haar broertje en zusje wisten ons heel veel te vertellen over de geschiedenis van Batavia en de Nederlandse kolonisatie. Maar wij konden alle Nederlandse teksten op de muren vertalen naar het Engels dus op deze manier ontdekten zij een nieuwe kant van het museum die zelfs hun middelbare school leraren hen niet hadden kunnen laten zien. 
De gevangenissen voor vrouwen waren voor ons schokkend. Een plafond van amper een meter hoog overdekte de stinkende kelders van het Gouverneurskantoor. In een ruimte van misschien 20 vierkante meter werden zo'n 100 vrouwen opgeborgen die in waren gegaan tegen het Nederlandse regime. Ofwel verbaal, ofwel niet met de Nederlandse mannen het bed wilden delen. 
Na een bezoek aan het Money Museum (denk onder andere aan de gigantische economische crisis van Indonesie in 1998), hebben we in een achteraf straatje heerlijke mie goreng gegeten. 

Maandag zijn we naar het nationale monument geweest, genaamd Monas. Hier hebben we een filmpje voor de Rabobank opgenomen met Azalia en haar zusje en broertje. Maar technisch wonder Saar heeft tijdens het opnemen haar wijsvinger voor de camera gehouden waardoor wel een heel apart beeld werd bereikt en we besloten hebben dit deel niet op te nemen in onze einddocu. 
Helaas was de Monas gesloten vanwege de Lebaran en konden we het 132 meter hoge bouwwerk met gouden top niet beklimmen.
's Middags zijn we naar een zwempark gegaan in het Zuiden van Jakarta. Heerlijk voor ons, want we mochten eindelijk onze bikini weer aan. Wat een rare ervaring! Niemand in Indonesie wil in de zon, omdat ze allemaal bang zijn donkerder te verkleuren, dus gaat iedereen naar het zwembad in een raar soort duikpak. Ook de boerkini's waren ruim vertegenwoordigd en we voelden ons bij tijd en wijle wel erg naakt in onze Westerse zwemkledij. 
Desalniettemin was het heerlijk vertoeven in het water en was er veel te beleven; glijbanen, watertorens en een heus golfbad. 

Op de dinsdag hebben we heerlijk kunnen uitslapen, eindelijk! Hierna hebben we met behulp van een recept op internet, genaamd Oma's Keuken, een verse appeltaart gebakken. De hele familie van Azalia was opgetrommeld om deze Nederlandse lekkernij te proeven. Men was zeer enthousiast! Wij waren best tevreden met het eindresultaat, hoewel de bodem wat hard was geworden vanwege de verlengde oventijd (de appeltaart wilde maar niet donker verkleuren, typisch Indonesisch..). 
In de avond zijn we met Azalia en haar broer naar een Welcoming Party van AIESEC gegaan om hier lekker te eten met andere Exchange Partners. Deze laatsten kwamen van over de hele wereld; Tscjechie, China, India, etc. 
San was meer geinteresseerd in de Martabak (een soort van cake met pinda's en nutella vulling), terwijl Saar zich bezighield met het uitzoeken van de liefdesverhoudingen tussen de verschillende AIESEC-leden. 

De woensdag stond voor ons in het teken van netwerken. Voor het eerst alleen op pad (Azalia stond ons bij de trein uit te zwaaien als een bezorgde moeder bij de creche), bereikten we onze eerste afspraak, namelijk de Nederlandse Ambassade. Hier hebben we gesproken met een Diplomaat Culturele Betrekkingen en haar stagiaire. Met een kopje Nederlandse koffie erbij werd het nog heel gezellig! Samen met de stagiaire zijn we naar het Erasmus huis (cultureel centrum van de Nederlandse Ambassade) geweest en naar de Nederlandse bibliotheek. We hebben ons dik een uur vermaakt met het lezen van onze jeugdboeken die hier opgesteld stonden (Thea Beckmann, Jacques Vriens, Kikker is verliefd!). 
We hebben geluncht in een restaurant in de Nederlandse Ambassade, genaamd HEMA. Helaas niet de stampotworst-HEMA, maar een Hallal Nederlands-Indonesisch restaurant. 
Na de lunch stond een afspraak met de Rabobank op de planning. De tocht ernaar toe was nog even zweten (het bleek 40 minuten lopen in plaats van de Google Maps aangegeven 15). Daar hebben we een Project Manager geinterviewd over de samenwerking van Rabo Foundation, Friesland Campina en de melk veehouder cooperaties die wij nader zullen bekijken voor onze case study. 
Gelukkig filmde San en was er dus geen vinger in beeld die de opname verstoorde. 
Tegen vier uur zijn we naar een andere Shopping Mall gegaan om stroopwafels te kopen voor Azalia en haar familie, we zijn benieuwd wat ze ervan vinden! 

Vanochtend zouden we eigenlijk naar de uni gaan om dingen voor te bereiden voor een project van AIESEC, maar zoals we ondertussen gewend zijn van Indonesiers veranderde dit en zijn we maar thuis gebleven. Ook wel fijn want daardoor hadden we veel tijd om dingen te regelen voor onze tijd in Bandung en Yogyakarta en natuurlijk onze blog bij te houden. We hebben een afspraak gemaakt met Campina Friesland in Bandung en de melk veehouder cooperatie. 's Middags zijn we toch even het huis uit gegaan om met het broertje en zusje van Azalia een ijsje te gaan eten. Een speciaal ijsje, gemaakt met stikstof! 
Deze rustige dag hebben we afgesloten met pinda's in palmsuiker en een hele fijne film: 'How to train your dragon'. Helaas moesten we wel om het half uur de computer opnieuw opstarten omdat de stroom steeds uitvalt (Ook zo'n raar iets hier in Indonesie), maar ondanks dat was het een gezellige avond.

Morgen zullen we de gehele dag doorbrengen op de Prasetiya Mulya Business School, de universiteit van Azalia, voor een AIESEC project. De dag daarna zullen we alweer vertrekken om door te reizen naar Bandung.

We zullen de geweldig gezellige en lieve familie van Azalia gaan missen!