VIP in Yogya

Op de eerste van augustus arriveerden wij met de trein in Yogyakarta (na wat verslaap-problemen van een zeker persoon). Hier hadden we een hostel gereserveerd in het centrum van de stad. Direct de volgende dag kwamen we er al achter dat we met het boeken van dit hostel een goede keuze hadden gemaakt: in de lobby verzamelden zich 's avonds een aantal mensen die elkaar niet kenden om samen uiteten te gaan. Het was heel erg leuk om op deze spontane manier mensen te leren kennen van over de hele wereld. De eerste dag in Yogyakarta zijn we naar Mallioboro street gegaan (de bekendste winkelstraat van Yogyakarta) om een beetje rond te kijken en wat mooie souvenirs mee te nemen voor de rest van de familie. Na de lunch hadden we een afspraak gepland met de beauty salon van Martha Tilaar (blijkbaar een bekende salon in Yogya) om onze lichamen 'Bali-klaar' te maken en alles te laten waxen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan; wat een helse pijnen. We denken dat bevallen minder pijn doet dan deze martelingen. Maar ja, wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Op zondag zijn we vanuit het hostel naar het Kraton (sultan paleis) gelopen samen met een Duits meisje dat we ontmoet hadden in het hostel. Het was voor ons doen niet echt een imponerend paleis, wij zijn natuurlijk de Europees-katholieke pracht en praal gewend. Met een Nederlandse jongen die we in Bandung tijdens het stappen hadden ontmoet hadden we afgesproken om naar de Borobudur te gaan, maar hij bleek buikgriep te hebben en dus niet in staat om een auto te rijden. In plaats daarvan zijn we opnieuw naar de winkelstraat gegaan (je moet wat als meisje). In de avond zijn we met 14 hostel gasten uiteten gegaan bij het BedHot Resto (aangeraden door Lonely Planet!). Vol met touristen, dat wel, maar heerlijk eten (gado-gado!) en een goede sfeer.

De maandagochtend stond in het teken van ontspanning: we hebben anderhalf uur op een massagetafel gelegen (voor Rp 80.000 = 5,-) voor een full body massage. Op een gegeven moment liep de masseuse zelfs over ons heen, we weten niet wat voor botjes en spiertjes ze nog meer gekraakt heeft, maar aan het einde van de ochtend voelde we ons 10 cm langer. Na een lichte lunch hadden we afgesproken met twee AIESEC meiden die ons achterop de scooter naar de Prambanan zouden brengen. Heerlijk om met het haar los door de straten van Yogya te rijden, vrijheid! De Prambanan is een Hindoeistische tempel op zo'n 20 kilometer van Yogya en een echte touristische trekpleister. Het is werkelijk prachtig, daar niet van, maar na een paar rondjes om het tempelcomplex en tientallen foto's op elke tree van dit erfgoed zijn we weer met de scooter terug naar het hostel gereden. De AIESEC meisjes moesten weer voor zes uur thuis zijn, en dat kwam ons ook helemaal niet verkeerd uit. Opnieuw zijn we samen met een groep hostel gasten naar een street market gegaan om lekker te eten. Na het eten zijn we met twee Nederlandse jongens en het Duitse meisje (van Kraton) nog een cocktail wezen drinken in een Beer Garten. Wij hadden beide de Garden Breeze die bestond uit wodka, gin en balsamico azijn (!), een rare combi, die we ook niet weer gaan proberen. Balsamico azijn hoort wat ons betreft toch thuis in salades en niet in alcoholische versnaperingen. We zijn daarna nog met het Duitse meisje naar een karaoke bar gegaan (op uitnodiging van de Nederlander uit Bandung). Dit is echt THE place to be voor Indonesiers, en ze vinden het concept van dronken bleren in een microfoon helemaal geweldig. Voor ons was het even wennen, maar de sfeer was zeer goed en tot in de late uurtjes was het nog onrustig in het VIP gedeelte van Karaoke Bar Liquid te Yogyakarta.

De dinsdag werd voornamelijk in beslag genomen door slapen, dus tegen de tijd dat we konden gaan ontbijten was het half twee. We hadden deze middag afgesproken met de Nederlandse jongen uit Bandung dat hij ons naar de Borobudur zou brengen, maar het werd steeds later en later en geen spoor van hem. Tegen half vijf kwam er een auto het hostel terrein oprijden en konden we vertrekken naar de Borobudur, maar het was een tocht van anderhalf uur, dus tegen de tijd dat we aankwamen was de zon al onder. Wat jammer! Maar, niet getreurd, Saar kon over een hek heenspringen. Dit werd niet erg geapprecieerd door de lokale bewaker. Gelukkig (?) is Indonesie een land waarin niks onmogelijk is zolang je maar geld hebt, en dus werden er voor ons twee bewakers gecharterd waarbij we achterop de scooter konden springen en die ons door het donkere park naar de Borobudur konden brengen. Wat een avond!

De woensdag werden we in de ochtend opgehaald om naar de Bromo vulkaan te reizen. Dit bleek nog een ontiegelijk lange tocht, daar hadden we ons flink in vergist. Na een hele dag hobbelen in een touringbusje rijden we om half twaalf 's avonds eindelijk de parkeerplaats van het hotel op. Uitgeput en verkild (de temperatuur is hier slechts 15 graden) zoeken we ons bed op dat geplaatst is in een Oostenrijks uitziende skihut met idem dito inrichting. We slapen amper, want om half drie worden we gewekt om in de jeep te stappen die ons naar de top van een dichtbijzijnde vulkaan zal leiden die uitzicht geeft over de zonsopkomst achter de Bromo vulkaan. Na het zien van de zonsopkomst in het prachtige Bandung, is deze touristische samenstelling voor ons wat veel van het goede. Om eerlijk te zijn, eigenlijk wat teleurstellend, hoe mooi het uitzicht ook was. Saar kan gelukkig nog wat medische ingrepen uitvoeren op de top van de vulkaan (omgekeerde Trendelenburg) bij een Nederlands meisje dat is flauwgevallen. Anders was er helemaal niet zo veel aan geweest. Het tweede deel van de toch is gelukkig heel gaaf. Het behelst de klim van de Bromo vulkaan. San gaat per paard en hervindt haar passie voor paarden volledig. Saar is haar aan het einde van de ochtend dan ook kwijt. Het ontbijt met uitzicht over de Bromo vulkaan is een cadeautje.