Blanda's en sexy selfies in Bengkulu

Na een vermoeiende reis van 28 uur zijn we eindelijk in Bengkulu aan gekomen. Allereerst wegens slecht weer 3 uur vertraging op Schiphol en in Jakarta 8 uur vertraging wegens een brand op Sukarno Hatta. Er schenen sinds een dag al geen vliegtuigen meer te vertrekken naar Bengkulu en enkele andere steden. Op het vliegveld van Jakarta was het één grote chaos en niemand kon ons vertellen waar we aan toe waren. We hebben toen maar onze tijd gevuld met het kijken naar mensen, terwijl zij voornamelijk naar ons keken. We waren en zijn een ware attractie als bijna enige blanken tussen alle locals.
Bij aankomst op vliegveld Bengkulu hebben we een schietgebedje gedaan om veilige terugkeer van onze bagage, Shiva/God/Allah heeft onze gebeden verhoord.
Terwijl we nog aan het wennen waren aan het klimaat (we zweetten ons kapot in onze Westerse kledij) werden we bestormd door een groep taxi chauffeurs die allen wilden dat wij hun taxi uit zouden kiezen. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een lief mannetje in streepjes T-shirt die ons bij Nala Sea Side heeft afgezet, waar wij met open armen werden ontvangen.
Wat een vriendelijkheid en zorgzaamheid in dit land. We wanen ons bijna in de koloniale tijd op onze kleine veranda met uitzicht over de zee, terwijl onze bungalow wordt gepoetst en men ons eten komt brengen. Vooral de man achter de receptie is onze grote vriend (mister Hattan), hij hosselt bijna alles. Van een taxi naar Bengkulu (waar hij overigens zelf aanbood ons te brengen) tot het regelen van een jungle tour via een bekende van hem.
Verder is het ontbijten erg apart, het bestaat uit een bergketen pittige nasi (moeilijk op de nuchtere maag), kroepoek, gebakken ei, komkommer en ketchup. Dat achteraf geen ketchup bleek te zijn.. Sanneke vond het een goed idee om haar ei met een flinke hap 'ketchup' te nemen, na deze hap kwamen we erachter dat het hete curry bleek te zijn! Sanneke stond in brand. Hier valt nog aan te werken, voor beide.
Het tweede opmerkelijke ding omtrent het ontbijt was het feit dat wij volledig alleen in de ontbijtzaal waren. Er werd speciaal voor ons iemand geroepen die een ontbijt ging maken, dat wij eenzaam en alleen oppeuzelden in de zaal.
Toen verlieten wij de veilige hotel muren om op onderzoek uit te gaan. Elke Indonesiër die wij tegen kwamen vroeg zich namelijk lachend en verbaasd af waarom wij bij onze tour ook Bengkulu aan deden (het is een kleine provinciestad, niet heel enerverend).
Onder luid nageroep, getoeter en gejoel zetten wij onze tocht voort richting de dichtst bijzijn supermarkt; de hypermart.
Beladen met koekjes, fruit, een badhanddoek voor Saar en liters water verlieten wij deze oase om de warmte weer op te zoeken aan het strand.
Een verlaten idylle zou je het strand kunnen noemen, vergane glorie.
We hebben in een oud en leeg strand hutje geluncht met een appel, waarna we de zee in zijn gerend (die heerlijk warm was)!
Echter, al na een uurtje bakken en huppelen door de branding verscheen er aan de horizon een aantal Indonesische jongemannen die wel even met ons op de foto wilden; een 'selfie'. Met een 'blanda' (zoals wij Nederlanders hier genoemd worden) wil klaarblijkelijk iedereen op de foto. Na de gemaakte selfie kwamen ze na vijf minuten nog een keer terug, ditmaal met de vraag om een 'sexy selfie'. Initieel begrepen wij niet wat ze daarmee bedoelden, naïeve meisjes als wij zijn. Maar na enkele aanwijzingen richting onze bikini topjes, begrepen wij dit maar al te goed..
Dit is ons die dag niet één keer overkomen, maar wel drie keer. Wat denkt men hier wel niet van blanda's?

Wish us luck!